Büyü ve büyücülük hakkında bilinmeyenleri bugün sizlere aktaracağız ; Büyücülük reçetelere, formüllere, nesnelere dayanan, bunlara değişik anlamlar yükleyen bir uygulamadır. Temelinde sihre dayanmakla birlikte sihrin en alt kademesinde bulunmaktadır.
1584’te Anvers’de yayınlanan Gespar Peucer’in Falcılar ( Les Devins) adlı kitapta büyücülük şu şekilde de tanımlanır.
“Büyücülük, şeytanı tanımaya yarayan bir sanattır. Büyücü tarafından çağrılan şeytan ve yardımcıları kendilerini gösterirler veya kendilerini göstermeyip de talep edilen şeyi yerine getirirler. “
Büyüsel işlemler çoğunlukla olumlu ( Ak Büyü ) veya olumsuz ( Kara Büyü, Kırmızı Büyü) bir enerji akışına dayalı olduğu söyleniyor. Bu enerji bedensel bir organa, psiko-somatik ( ruhsal bedensel ) bir işleve yöneltilebilir.
Batı kaynaklarına baktığımızda büyünün, büyücülüğün tarihinin, sayısız yazarı, araştırmacıyı harekete getirdiğini görürüz. Buna da şaşmamak gerekiyor. Aydınlanma Çağı’na ve 18. Yüzyıla kadar büyü, büyücülük tartışılmaz bir gerçektir, büyücüler, cadılar gerçek tehlikelerdir. Cehaletten kaynaklanan batıl inançların temelinde her anlatılan, her abartılan, her inanılan şey – ne denli fantastik olursa olsun – bir “gerçeğe” dönüşüyor. Ay ışığı altında, gece vakti ormanlık ve tepelik yerlerde; büyücülerin, cadıların, cin ve şeytanların katılımıyla yapılan, gizlilik, kötülük ve günahlarla dolup taşan toplantılardan ( Sabbat’lardan) söz ediliyor. Ele geçen, ihbar edilen, sorgulanan, işkence edilen her büyücü, her cadı ya korkudan ya da işkencelere dayanamadığından bir şeyler anlatıyor ve bunlar gerçek diye kaydediliyor, bunalrla dolu tutanaklar kayıt sayılıyor. Olay büyüyor ve kasten de büyütülüyor. Dolayısıyla bunlarla ilgili bir “literatür” doğuyor.
Büyücülüğün kendisi zaten bir “literatür” e dayanıyor; yasak ve lanetli el yazmalarına, “grimoires” denilen kocaman “temel” kitaplara.
Büyü kitapları arasında hangisinin gerçek olup olmadığını saptayabilmek imkansızdır. Hepsi çok eski, hepsi el yazmalarından oluşuyor ve çoğu ünlü isimler taşıyor. Örneğin, Papa III. Leon, Büyük Charles’a (742-814) hayatın tehlikelerine karşı Papa Leon’un Kitabı’nı gönderiyor ama, aslında, öyle tanıtılan el yazması, ımparator Büyük Charles’ın ölümünden üç yüz yıl sonra kaleme alınıyor. Küçük Albert, Kızıl Ejderha, Kara Büyü, Yüce Albert’in şahane Sırları geleneksel büyü kitaplarından bazılarıdır.
Ünlü büyü kitaplarından bir başkası 15. Yüzyıla ait olduğu sanılan, önceki yüzyılda gizem ustası McGregor Mathers tarafından ilk kez ingilizceye çevrilen Sihirbaz MaAbra-Melin’in Kutsal Sihir Kitabı’dır. Kitaba göre maddi dünya kötü ruhlar tarafından yaratılmıştır, ancak sihirbaz, koruyucu meleğinin yardımı ile büyüsel uygulamalara başvurarak, kötü güçlere karşı koyabilir hatta kötü ruhları yönetebilir. Rivayete göre Simon oğlu Abraham tarafından yazılan kitap, ilk kez 1458’de ortaya çıkıyor ve Rönesans büyücülüğünü etkiliyor. Diğer büyü metinlerinde olduğu gibi burada da ruh çağırmalarına, kaybolan nesneleri bulmaya, aşkı ve nefreti uyandırmaya dair bilgiler bulunyor.
Büyücülüğün silahı büyülemedir, etkileme ve telkindir. Kuramsal olarak etki ve duygu ( sevgi, nefret) dozu güçlü olan bir enerjinin –belirli nesneler, formüller kullanarak transferidir. Bu tür etkileşimde en çok kullanılan ve “vudu” ( voodoo) dahil olmak üzere, her çeşit büyüsel gelenekte mevcut olan kum veya “kil” den yapılan bir heykelciktir. Hedef olan kişiye yapılmak istenilen şey, büyüsel formüller kullanarak heykelciğe ( kukla, bebek ) yapılır. Orta Çağ’dan kalma bir başka yöntem şanlı El veya Tutuşan El yöntemiydi. Asılarak ölen birinin eli kesilir, kurutulur ve avucuna siyah bir mum yerleştirilirdi. Dönemin kaynaklarına göre bu eli kullanarak özellikle zehirlenme büyüleri yapılıyormuş.